data-nosnippet>
Vuk Drašković komentariše “crnogorsku pobjedu” — nikada nijedan okupator Beogradu nije nanio ovakvu sramotu
U svom najnovijem romanu Suđenje, Vuk Drašković donosi presjek savremene Srbije. Glavni lik – profesor univerziteta iz Beograda – biva otet i “suđen” u podrumu od strane UDB-e zbog snova koje sanja. Drašković povezuje tu fiktivnu situaciju s aktuelnim stanjem u Srbiji, gdje, prema njegovim riječima, cijelo društvo živi u „morbidnom snu“ i izgrađuje lažnu stvarnost .
Novinar ga pita:
Jesu li i građani sami kreirali taj morbidni san?
On odgovara potvrdno, ističući da je nakon raspada Jugoslavije i ratova u 90-im, čak i Slobodana Miloševića podržalo više od dva miliona ljudi. Taj mentalitet, smatra Drašković, dovodi do bespogovorne podrške vladajućim strukturama – UDB-e, Srpske pravoslavne crkve, SANU i „srpske duhovne elite“, koje vide Evropu i Ameriku kao jeretike, a Rusiju kao zaštitnicu .
Za pojam „šešeljizam“, Drašković kaže da predstavlja ideologiju koja veliča vrhovno zlo kao nacionalno dobro, širi mržnju prema svima osim prema Rusiji, Sjevernoj Koreji i Kini. U 1990-im, to je značilo razaranje Jugoslavije i nastajanje tzv. „Velike Srbije“ .
Kao simbol savremenog propasti Beograda, navodi šatorski logor ispred Skupštine – ograđen i čuvan od strane ekstremnih grupa, uz orkestriranu podršku UDB-e i SPC. Ističe da nijedan okupator nije učinio ovakvu sramotu Beogradu .
Drašković optužuje dve sile za ovu situaciju – UDB-u kao ruski alat i vrh SPC-a koji se vezuje uz ruski antizapadni uticaj. Pominje i Patrijarha SPC-a i episkope kako upravljaju politici u duhu ruskog uticaja .
Ambient internacionalne politike – naročito ruska agresija na Ukrajinu – služi kao pozadina. Drašković upoređuje Zapad sa počinima iz 1938. godine, te godinama nakon toga upozorava na novu „eksploziju zla“ ().
U romanu je figura predsjednika Srbije nazvana “Zastavnik” – lično Draškovićevog lika – koji negira genocid u Srebrenici i poziva Srbiju da ga počasti kao kosponzora rezolucije. Kritikuje današnju srpsku vlast zbog nedostatka lustracije i otvaranja dosijea UDB-e, za šta tvrdi da su bili ključni uslovi za demokratizaciju .
Drašković se sjeća podrške Vučiću u periodu 2012–2014, očekujući evropeizaciju, evroatlantski kurs i normalizaciju odnosa s Kosovom. Ipak, smatra da su obećanja izdana nakon 2014, kada su se, prema njemu, Srbija i Vučić “putinizovali” .
Izričito osuđuje aktuelnu ideologiju „srpskog sveta“ — smrtonosni falsifikat ruskog sveta — i beskrupuloznu nacionalističku retoriku sa „spiskovima za hapšenje izdajnika“ .